در شرق روستای حسن آباد بنائی مورد توجه مردم است که متعلق به زنی می باشد که از تاریخ دقیق ولادت و رحلت او اطلاعی در دست نمی باشد و یک نقل تاریخی است که سند معتبری ندارد و آن چنین است که وقتی عده ای از شیعیان در بند دشمنان اسیر آمدند و به شهادت رسیدند سر از بدنشان جدا کردند که بدنهای مبارکشان در مقبره هفت تن ، حد فاصل دامغان و حسن آباد، مدفون است. این زن به یکی از آنان پناه داد، ودر این مکان فوت نمود.
استاد حسین معلم دامغانی در مقدمه کتاب اعلام دامغان تالیف مرحوم سید طاهر شاهچراغی در مورد نیک زن چنین نگاشته است:
"در حد شرقی روستا در کنار گورستانی بازمانده از روزگاری نا مشخص که نه از روی اتفاق،اینجا نیز آنرا از آن گبران می دانند ، بنائی است مورد احترام از خشت خام ، در درون چند ضلعی و از بیرون مدور با دهلیزی پوشیده و کوتاه گشوده به سوی مغرب و گنبدی خشتی نه چندان رفیع و تختی بلند درست در مقابل در. مردم این بناء را متعلق به زنی نیک سیرت می دانند و این حکایت را برای آن می گویند که چون مردانی درستکار اسیر بدکرداران شدند واز چنگ آنان گریختند ، این نیک زن آنان را پناه داد. این است علتی که برای احترام بنا می آورند و آن را تمیز و رفت و روب شده نگاه می دارند".
لازم به ذکر که در سالهای اخیر این بنا مرمت شده و طبق آئینی دیرین در شام غریبان شهادت امام حسین (ع) خادمین بنا میزبان عزاداران است.
